محققان انواع مختلفی از مطالعات جمعیتی را برای بررسی امکان ارتباط بین استفاده از تلفن همراه و خطر ابتلا به تومورهای بدخیم (سرطانی) و غیر بدخیم (و نه سرطانی) انجام داده‌اند . مطالعات اپیدمیولوژیک (که مطالعات مشاهده‌ای نیز نامیده می‌شود) مطالعات تحقیقاتی هستند که در آن محققین گروه‌هایی از افراد (جمعیت‌ها) را مشاهده می‌کنند و اطلاعاتی در مورد آنها جمع‌آوری می‌کنند اما سعی نمی‌کنند چیزی را در مورد گروه‌ها تغییر دهند. برای ارتباط با بهترین جراح تومور مغزی در تهران اینجا کلیک کنید
دو نوع اصلی از مطالعات اپیدمیولوژیک - مطالعات کوهورت و مطالعات مورد شاهدی - برای بررسی ارتباط بین استفاده از تلفن همراه و خطر ابتلا به سرطان استفاده شده است. در یک مطالعه مورد-شاهدی، استفاده از تلفن همراه بین افرادی که تومور دارند و افرادی که ندارند مقایسه می‌شود. در یک مطالعه کوهورت، گروه بزرگی از افرادی که در ابتدای مطالعه سرطان ندارند، به مرور زمان پیگیری می‌شوند و ایجاد تومور در افرادی که از تلفن همراه استفاده می‌کنند و یا از تلفن همراه استفاده نمی‌کنند، مقایسه می‌شود. مطالعات همگروهی با این واقعیت محدود شده است که آنها ممکن است فقط بتوانند به مشترکین تلفن همراه نگاه کنند، که لزوماً کاربران تلفن همراه نیستند.
تومورهایی که در مطالعات اپیدمیولوژیک مورد بررسی قرار گرفته اند شامل تومورهای بدخیم مغز مانند گلیوم و همچنین تومورهای غیر بدخیم مانند نوروم آکوستیک (تومورهای سلول های عصبی مسئول شنوایی که به عنوان شوانوم دهلیزی نیز شناخته می شوند)، مننژیوما ( معمولا تومورهای غیر بدخیم در غشاهایی که مغز و نخاع را می پوشانند و از آن محافظت می کنند ، تومورهای غده پاروتید (تومورهای غدد بزاقی )، سرطان پوست و تومورهای غده تیروئید.
سه مطالعه اپیدمیولوژیک بزرگ ارتباط احتمالی بین استفاده از تلفن همراه و سرطان را بررسی کرده‌اند: اینترفون، یک مطالعه مورد-شاهدی. مطالعه دانمارکی، یک مطالعه کوهورت. و مطالعه میلیون زن، یک مطالعه کوهورت دیگر. این مطالعات در بررسی های گزارش شده در سال 2015 ( 9 ) و در سال 2019 مورد ارزیابی انتقادی قرار گرفته اند . یافته های این مطالعات متفاوت است، اما به طور کلی، آنها ارتباطی بین استفاده از تلفن همراه و سرطان نشان نمی دهند
